Czym się różni gaz płynny od gazu ziemnego?

Paliwa węglowodorowe wciąż są podstawą współczesnej gospodarki, pozwalając na pozyskiwanie znacznych ilości energii wykorzystywanej w różnych gałęziach przemysłu od energetyki i ciepłownictwa, przez zakłady syntezy chemicznej aż po piekarnictwo oraz cukiernictwo. Szczególnie cenione są łatwe w transporcie i magazynowaniu, a jednocześnie wyjątkowo wydajne gazy. Najszerzej stosowany jest klasyczny gaz ziemny, lecz w wielu obszarach używa się głównie gazu płynnego. Sprzedaż obu tych surowców jest jednak prowadzona w inny sposób, nieco odmienna będzie też ich specyfika. Przyjrzyjmy się bliżej podstawowym różnicom między tymi paliwami.

Czym jest gaz ziemny?

Gaz ziemny to paliwo wydobywane ze złóż podziemnych lub podmorskich. Składa się on w głównej mierze z metanu stanowiącego do ok. 97% jego objętości. Pozostałą część tworzy mieszanka niewielkiej ilość azotu, etanu i propanu. Najczęściej gaz ziemny jest rozprowadzany rurociągami, a do odbiorców trafia za pośrednictwem sieci gazowej zapewnianej przez dystrybutorów. W niektórych zastosowaniach jest też używany w postaci LNG (Liquefied Natural Gas), tj. skroplonej i schłodzonej poniżej –162°C albo jako CNG (Compressed Natural Gas), który zachowuje stan lotny, ale jest magazynowany pod wysokim ciśnieniem od 20 do 25 MPa.

Co wyróżnia gaz płynny?

Gaz płynny to produkt uboczny wydobycia ropy naftowej i gazu ziemnego. Składa się z mieszanki propanu i butanu. Zawiera też nieznaczne ilości etanu, metanu, etylenu, a ponadto butenów – butenu-1, trans-butenu-2, cis-butenu-2 i izobutenu. Najważniejszą cechą LPG jest wysoka wartość opałowa, wynosząca nawet 50 MJ/kg, a także łatwość przechowywania w specjalnych zbiornikach lub butlach oraz szerokie możliwości zastosowania. LPG sprawdza się jako paliwo w silnikach spalinowych, a także gaz grzewczy lub techniczny w instalacjach przemysłowych.